همراهی امام علی (ع) با پیامبر اکرم (ص) در غار حرا
همراهی امام علی (ع) با پیامبر اکرم (ص) در غار حرا
با مراجعه به تاریخ می توان افراد زیادی را یافت که در انتظار ظهور و بعثت پیامبر خاتم(ص) بوده‌اند و افرادی از میان آن ها، حتی به امید دیدار پیامبر(ص) به محل سکونت، مکان هجرت و یا حتی گذرگاه عبور و مرور آینده پیامبر هجرت کرده بودند که به عنوان نمونه، می توان به "بحیرای راهب" اشاره نمود. بنابر این بعثت پیامبر اسلام (ص)، حادثه‌ای بس بزرگ در سرنوشت هدایت بشری بوده و عظمت این امر سبب می شد که خداوند متعال به عنوان مقدمه این امر بزرگ، تربیت و پرورش آن حضرت را به عهده داشته و ایشان را برای آینده دشواری که در پیش رو داشتند، آماده سازد. به دنبال همین تربیت الهی بود که پیامبر(ص) در سال های قبل از بعثت نیز حالات فوق العاده معنوی و مشاهدات روحانی داشته و نتیجتاً ایشان تمام این دوران را با پاکی و طهارت و معنویت سپری کرده‌اند. حضرت علی(ع) می فرمایند: "خداوند بزرگترین فرشته خود را از خردسالی پیامبر، همدم و همراه ایشان ساخت. این فرشته در تمام لحظات شبانه روز با آن حضرت همراه بود و او را به راه های بزرگواری و اخلاق پسندیده و شایسته رهبری می کرد." پیامبر(ص) به خاطر همین حالات معنوی و طهارت روحی، ناگزیر از وضع نابسامان مردم و از جهل و فسادی که بر جامعه آن روز و بویژه در شهر مکه حاکم بود، رنج می بردند. هم چنین به منظور تفکر و عبادت در مکانی خلوت، مدتی محدود در سال را از آن ها کناره می‌گرفتند و به کوه حرا(که در شمال شرقی مکه واقع است) می رفتند. این کناره‌گیری برای حُنَفا و برخی یکتاپرستان قبل از پیامبر نیز وجود داشته است. گویند عبدالمطلب، جد بزرگوار پیامبر (ص) پایه‌گذار این رسم بوده است. او به هنگام ماه رمضان برای خلوت و عبادت به کوه می رفت و مستمندانی را که از آن جا می گذشتند، اطعام می نمود. در واقع می توان گفت که این خلوت گزینی، زمینه‌ای برای تقویت هر چه بیشتر حیات روحانی رسول اکرم(ص) و مقدمه‌ای برای بعثت و نزول وحی به آن حضرت به شمار می رفته است. در دوران این خلوت گزینی ها نیز هم چون سایر مراحل گوناگون زندگی رسول اکرم(ص)، حضرت علی(ع) که پرورش یافته در خانه پیامبر(ص) و در دامان ایشان است، پیامبر اکرم(ص) را همراهی می نمود و گاهی اوقات برای ایشان آذوقه و آب و غذا می برد. پس از سپری شدن ایام عبادت، پیامبر(ص) به مکه برگشته و پیش از این که به خانه خویش بازگردند، خانه خدا را طواف می نمودند. این حالات هم چنان ادامه یافت تا این که سن آن حضرت به چهل سالگی رسید و خداوند که دل ایشان را برترین و مطیع ترین و خاضع و خاشع ترین دل ها در برابر خویش یافت، ایشان را مبعوث کرد و به پیامبری گرامی داشت، تا به وسیله قرآنی که آن را روشن و استوار گردانیده، بندگانش را از پرستش بر بتان خارج ساخته و به پرستش خویش هدایت کند.
