اشرافی گری و تکبر ،عابدترین و انقلابی ترین فرد بنی اسرائیل " قارون" را جهنمی کرد !!!
قارون یکی از عابدترین و انقلابی ترین افراد قوم بنی اسرائیل بود که اکثراً سخت مشغول عبادت بود و در انقلاب حضرت موسی (ع) و قوم بنی اسرائیل علیه فرعون یکی از فعال ترین و عابدترین اشخاص بود و پسر عموی یا پسر خاله حضرت موسی(علیه السلام) بود.
خلاصه ی داستان قارون، با توجه به آیات قرآن، از این قرار است که او شخص زیباروی از بنی اسرائیل بود و در بیابان به سر می برد و از علم کیمیاگری بهره داشت و از این راه گنجی فراوان اندوخته بود و به شدت به حضرت موسی(علیه السلام) رشک می برد؛ از این رو به زن بدکاره ای پول داد و او را وادار کرد تا شهادت بدهد که حضرت موسی(علیه السلام) او را به رفتار پرخطر مجبور کرده است، سپس نزد حضرت موسی
(علیه السلام) آمد و گفت: بنی اسرائیل را جمع کن و دستور پروردگارت را برای آن ها بازگو! حضرت موسی(علیه السلام)مردم را جمع کرد و احکام خداوند را برای آن ها بیان نمود، وقتی که حکم زنا را بیان می کرد، بنی اسرائیل گفتند: حتی اگر زناکار تو باشی، همین حکم جاری می شود؟
حضرت موسی(علیه السلام) فرمود: آری! بنی اسرائیل گفتند: تو زنا کرده ای! حضرت موسی(علیه السلام) با تعجب گفت: من؟!
گفتند: آری! آن گاه از آن زن بدکاره خواستند تا شهادت بدهد. حضرت موسی به او فرمود: تو را به خدا قسم می دهم که جز سخن راست نگویی! آن زن گفت: حال که مرا قسم دادی، راست می گویم، و اینک شهادت می دهم که تو بی گناه و فرستاده ی خداوند هستی!
حضرت موسی(علیه السلام) به سجده افتاد و در سجده به شدّت گریه کرد؛ وحی آمد: چه چیزی تو را به گریه انداخته است؟
ما زمین را به فرمان تو در آورده ایم، هرچه می خواهی امر کن!
حضرت موسی(علیه السلام) سر از سجده برداشت و فرمود: ای زمین آن ها را در کام خود فرو بر! ناگهان زمین شکافته شد و در حالی که فریاد می زدند: یا موسی! یا موسی! ... همگی هلاک شدند.[1]
قرآن درباره ی قارون می فرماید:
(إِنَّ قارُونَ کانَ مِنْ قَوْمِ مُوسی فَبَغی عَلَیْهِمْ وَ آتَیْناهُ مِنَ الْکُنُوزِ ما إِنَّ مَفاتِحَهُ لَتَنُوأُ بِالْعُصْبَةِ أُولِی الْقُوَّةِ إِذْ قالَ لَهُ قَوْمُهُ لا تَفْرَحْ إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ الْفَرِحِینَ)؛[2]
قارون از قوم موسی بود و بر آنان ستم کرد؛ ما گنج هایی به او داده بودیم که کلید انبارهای او را گروهی نیرومند[3] حمل می کردند.
هنگامی که قومش به او گفتند: شادی مکن که خدا شادی کنندگان مغرور را دوست ندارد.»
قرآن در ادامه می فرماید:
(قالَ إِنَّما أُوتِیتُهُ عَلی عِلْم عِنْدِی... فَخَرَجَ عَلی قَوْمِهِ فِی زِینَتِهِ قالَ الَّذِینَ یُرِیدُونَ الْحَیاةَ الدُّنْیا یا لَیْتَ لَنا مِثْلَ ما أُوتِی قارُونُ إِنَّهُ لَذُو حَظّ عَظِیم وَ قالَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَیْلَکُمْ ثَوابُ اللَّهِ خَیْرٌ لِمَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً)[4]
قارون می پنداشت به دلیل علم و دانش و حسن تدبیر او، دارایی اش زیاد شده است.
وقتی خود را با زیورآالات تزیین کرده بود، در اجتماع مردم حاضر شد. کسانی که اهل دنیا بودند گفتند: ای کاش ما هم مانند قارون ثروتمند بودیم! سعادت و نصیب او بسیار زیاد است.
کسانی که دانا بودند، گفتند: وای بر شما! ثواب آخرت برای کسی که ایمان بیاورد وعمل نیکو انجام دهد، بهتر است.
حضرت امام صادق(علیه السلام) از پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه وآله) روایت کرده اند:
هر کس لباسی بپوشد و در آن، تکبّر و خودخواهی کند، خداوند او را در جهنم با قارون همنشین خواهد کرد؛ چون قارون اولین کسی بود که چنین کرد.[5]
نکته های آموزنده
قارون، سمبل ثروتمند متکبر است واز سرگذشت او می آموزیم:
1. تحصیل علم و رسیدن به مراتب عالی علمی، بسیار ارزشمند و عالِم از مقامی بلند برخوردار است؛ ولی اگر به کبر و غرور و حسد گرفتار شود، از بلندای عزّت سقوط خواهد کرد و خود و اطرافیانش را به هلاکت خواهد رساند؛
2. همه چیز از خداوند متعال است و در هر مقام و مرتبه ای، باید شکرگزار او بود و سرچشمه ی شکرگزاری، تواضع است، در غیر این صورت، تکبّر و خودخواهی به زودی به ذلّت و خواری تبدیل خواهد شد؛
3. اگر انسان بی ایمان باشد و نیکوکاری نکند، تمام گنج های زمین به حال او نفعی ندارد و توانمندی های مادی زودگذر و ناپایدار است.
4. هیچ گاه عمل نیک را نباید کوچک شمرد، حتی اگر از گنهکار باشد؛ چنانچه راستگویی یک بدکاره به نجات انسانی بزرگ انجامید.[1] . تاریخ مدینه دمشق، ج61، ص94؛ بحارالانوار،ج13، ص250؛ تفسیر المیزان، ج16، ص84.
[2] . قصص، 76.
[3] . مفسران تعداد این گروه را بین سه نفر تا چهل نفر ذکر کرده اند.
[4] . قصص،78 ـ 80؛ تفسیر قمی، ج2، ص144.
[5] . وسائل الشیعه، ج3، ص 368.
از امام صادق علیه السلام روایت است که :
به خدا سوگند نزد ما سرى از اسرار و علمى از علوم خداوند هست ، به خدا سوگند که فرشته مقرب و پیامبر مرسل و مؤمنى که خداوند دل او را براى ایمان آزموده باشد نیزتاب تحمل آن را ندارند. ...
( کافى ) ج 1، ص 402.
